Wreszcie dogonila i nas. Dopadla i zatopila w sercach swoj zatruty pazur. Nostalgia. Nie pomaga nawet to, ze jestesmy w stolicy Laosu, Vientiane. Deszcz stuka w szyby, plynie strumieniami po ulicach zaganiajac wszystkich do domow i barow, gdzie po drugim piwie swiat nie wydaje sie bardziej rozowy i przyjazny, a dochodzace z glosnika smuty tylko poteguja poczucie pustki. W glowie szumi, a przed oczami przewiaja sie obrazy z ostanich dni. Laos, jeden z piekniejszych krajow jaki widzielismy do tej pory. Malownicze krajobrazy, romantyzm wielkiego Mekongu i usmiechnieci, pogodzeni ze swiatem i historia mieszkancy. Laos, wciaz jeden z najbardziej zaminowanych krajow na swiecie, gdzie wykopane przez dzieci i doroslych bomby (ktorych wciaz pelno w poludniowej i wschodniej czesci kraju) sluza za doniczki, dzwony, ploty albo po prostu sprzedaje sie je jako najzwyklejszy kawalek zelaza. Laos, w ktorym pokaleczone przez niewypaly spoleczenstwo, mimo calego dramatyzmu sytuacji w jakiej z nie wlasnej winy sie znalazlo, probuje zyc i cieszyc sie kazdym dniem niewiniac nikogo za nic, dziwnie kluje w serce i zmusza to tego typu wynurzen co bardziej wrazliwego falang (czyli obcokrajowca). Wreszcie Laos, chyba najbiedniejszy kraj w jakim bylismy do tej pory jest tez jednym z najbogatszych.